منابع و مآخذ
الف) منابع فارسی
1. آقاگل زاده، فردوس. (1385ش). تحلیل گفتمان انتقادی، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی
2. پالمر، فرانک. (1385ش). نگاهی تازه به معنی شناسی؛ ترجمة کورش صفوی، چاپ چهارم. تهران: نشر مرکز.
3. شعیری، رضا. (1388ش). «از نشانهشناسی ساختگرا تا نشانه ـ معناشناختی گفتمانی»؛ فصلنامة نقد ادبی، سال دوم، ش 8، صص33-52.
4. --------. (1385ش). تجزیه و تحلیل نشانه ـ معناشناختی گفتمان؛ تهران: انتشارات سمت.
5. صلحجو، علی. (1385ش). گفتمان و ترجمه؛ تهران: نشر مرکز.
6. یول، جرج. (1385ش). کاربردشناسی زبان؛ ترجمة محمد عموزاده و منوچهر توانگر، تهران: انتشارات سمت.
7. یارمحمدی، لطف الله. (1383ش). گفتمانشناسی رایج و انتقادی؛ تهران: انتشارات هرمس.
ب)منابع عربی
1. آیت لوشان، علی. (2000م). السیاق و النص الشعری: من البنیة إلی القراءة؛ المغرب: الدار البیضاء و دار الثقافة.
3. بلانشیه، فیلیب. (2007). التداولیة: من أوستین إلی غوفمان؛ ترجمة صابر الحباشة، اللاذقیة: دار الحوار.
5. حسن مزبان، علی. (2004م). الوجیز فی علم الدلالة؛ لیبیا: دار شموع الثقافة.
6. خلیل جبران، جبران. (د.ت). المجموعة الکاملة للمؤلفات العربیة، بیروت: دار صادر.
10. الدایة، فایز. (1996م). علم الدلالة العربی: النظریة و التطبیق؛ دراسة تاریخیة، تأصیلیة، نقدیة؛ دمشق: دارالفکر.
11. عون، نسیم. (2005م). الألسنیة: محاضرات فی علم الدلالة؛ بیروت: دار الفارابی.
14. مختار عمر، احمد. (1998م). علم الدلالة؛ الطبعة الخامسة، القاهرة: عالم الکتب.
15. منقور، عبدالجلیل. (2001م). علم الدلالة: أصوله و مباحثه فی التراث العربی؛ دمشق: إتحاد الکتاب العرب.
)