1دانشیار زبان و ادبیات عربی، دانشگاه بوعلی سینا – همدان
2کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی .دانشگاه بوعلی سینا – همدان
چکیده
گواهنمایی، مقولهای دستوری است که وظیفۀ آگاهی از منبع اطلاعات را برای پشتیبانی از گزاره بر عهده دارد و شامل دو حوزۀ منبع اطلاعات و تأثیر بر مخاطب است. عناصر دستوری در بیان گواهنمایی در هر زبان بر اساس امکانات زبانی موجود، متفاوت است. در مواردی که امکان بیان گواهنمایی در دستور وجود نداشته باشد، عناصر واژگانی در بررسی آن، تحلیل میشود. در این جستار، مسائل خاص مربوط به این پدیدۀ زبانی در خطبة «قاصعه» به هدف درک چگونگی تأثیرگذاری سخنان امام علی(ع) بر اساس ذکر شواهد و منبع اطلاع بررسی‌شده و به روش توصیفی- تحلیلی نشان داده میشود که نشانگرهای دستوری و غیردستوری چگونه مستعد انتقال گواهنمایی در سخن امام علی (ع) هستند. درنهایت این نتیجه حاصل میشود که عناصر واژگانی و راهبردهای گواهنمایی با استناد به آیات قرآن و استدلال منطقی بیشترین میزان شهودیت و گواهنمایی را بیان میکنند.
- آیتی، عبدالمحمد. (1378). ترجمة نهج‌البلاغه؛ تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامى، بنیاد نهج‌البلاغه.
- ابنمیثم بحرانی، میثم بن علی. (1375). ترجمۀ شرح نهج‌البلاغه؛ ترجمة حبیب‌الله روحانی، مشهد: بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی.
- امیدواری، آرزو و ارسلان گلفام. (1392). «بررسی گواهنمایی در زبان فارسی (رویکردی ردهشناختی)»؛ مجلة جستارهای زبانی، صص 1-21.
- ----------------------. (1394). «بررسی ارتباط گواهنمایی زبانی با شخصیت‌پردازی در فیلمنامه»؛مجلۀ زبان و زبانشناسی، دورۀ 11، شمارۀ 21، صص1-23.
- حجتیزاده، راضیه و دیگران. (1392). «تأملی بر مبحث وجهیتهای زبانی (با تأکید بر نقش افعال شبه معین در تکوین نظام معرفت‌شناختی در مثنوی معنوی)»؛فصلنامۀ جستارهای زبانی شمارۀ 2، صص 27-54.
ابتدای صفحه
